Ölüm anı, yalnızca bir son değil; aynı zamanda bilimsel olarak gözlemlenebilen bir ışık gösterisi olabilir. Kanada’da yürütülen dikkat çekici bir araştırma, yaşam sona ererken vücudun mikroskobik düzeyde soluk bir ışık saldığını ortaya koydu. Uzmanlar, bu fenomenin tıpta yeni tanı yöntemlerinin kapısını aralayabileceğini söylüyor.
Bedenin Son Vedası: Biyofoton Işıması
Calgary Üniversitesi ile Kanada Ulusal Araştırma Konseyi'nin ortak yürüttüğü çalışmada, hem hayvanlar hem de bitkiler üzerinde ölüm anı gözlemlendi. Deneyler sırasında, yaşamın sonlandığı anda vücudun "biyofoton" adı verilen son derece zayıf ışık parçacıkları yaydığı belirlendi. Bu etkiye bilimsel literatürde “ultra zayıf foton emisyonu” (UPE) deniyor.
Fizikçi Dr. Vahid Salari liderliğinde yürütülen deneylerde, dört fare karanlık bir ortamda özel kameralarla izlendi. Canlıyken kaydedilen zayıf ışık salınımı, ölüm sonrası neredeyse tamamen kesildi. Benzer şekilde, stres altındaki bitkilerde de belirgin ışık emisyonları gözlemlendi.
Işığın Kaynağı Sıcaklık Değil, Hücresel Çöküş
Araştırmacılara göre bu ışıltının kaynağı vücut ısısı değil. Hücrelerde meydana gelen oksidatif stres, yani serbest radikallerin (reaktif oksijen türleri) artması bu foton salınımını tetikliyor. Özellikle ölüm anında hücresel düzeyde yaşanan bu biyokimyasal çöküş, adeta bir ‘ışıksal vedalaşma’ niteliği taşıyor.
Yeni Nesil Teşhis Araçlarının Kapısını Aralıyor
Bilim insanları, bu doğal ışımanın gelecekte vücuda müdahale etmeyen (invaziv olmayan) tıbbi tanı cihazlarının geliştirilmesine öncülük edebileceğine inanıyor. Biyofoton salınımı sayesinde stres, hücre hasarı, hatta bazı hastalıklar henüz klinik belirti vermeden tespit edilebilecek.
Bu yaklaşım yalnızca sağlık alanında değil; tarım, çevre bilimi ve biyoteknoloji gibi birçok disiplinde de yankı bulabilir.
Bilimsel Dergide Yayımlandı
Araştırmanın sonuçları, prestijli bilimsel yayınlardan The Journal of Physical Chemistry Letters’da paylaşıldı. Bu bulgular, yaşamın bitiş anına dair daha önce hiç görülmemiş bir perspektif sunarken, yaşamla ölüm arasındaki sınırın aslında düşündüğümüz kadar karanlık olmadığını gözler önüne seriyor.
